اشتباه از من بود؟ تقصیراز کوتاهی دستم بود یا از پریشانی ذهنم؟شاید از بیقراری دلم بود

نمیدانم شاید از چشمانم بود که ندانسته تو را منگریست

سالهای سال بود از هرکس که می امد سراغ تورا میگرفتمِ همه میدانند دستهای نیاز من

به سوی قبله تو بلند شده بود

حالا نام تو بر دفتر گریه هایم ثبت شده و یاد تو بر مرکب بی قرار سفرم اشیان دارد

یاد وخاطره تو تا به اخر جاده زندگی با من خواهد بود

دریغا! کاش زودتر میفهمیدم که یک رنگ ساده را نمیتوان تفسیر کرد

و یک نگاه را در اندیشه روُیای مبهم فردا فهمید

راستی چه تفاوت دارد که رنگ خاکستری کجای دنیا را پر کرده باشد ما که فقط سیاه میبینیم

و سفید زمزمه میکنیم در خواب . پس چه فرقی میکند که میان این دو رنگ رنگ دیگری هم هست

در این دنیا حقیقت رنگ باخته و صداقت جای خود را به خیانت سپرده است

مهم نیست فردا چه خواهد شد ایا بارانی خواهد بارید یا نه. کبوتر  کی  و  کجا خواهد مرد

چه اهمیت دارد که همسفر ما خارهای کنار جاده باشند و از میان میوه های خوشرنگ قارچ های سمی باشد سهم مه

دیگه احتیات لازم نیست ... شکستنیها شکست . هرجور مایلید حمل کنید

سال پیش تو را دربر داشتم ... رویای زیبای داشتنت ابدی بود
... هرگز نبودنت را انتظار نداشتم ....  مستغرق دریای داشتن بودم
لمس دستانت مرا به زندگی وادار میکرد ونگاه خسته ات گویای عشق سرشارت بود
نسیم حضورت مشوق موفقیتهایم وآغوش  گرمت پناه گاه دلتنگیم بود
دستان مهربانت را غرق بوسه میساختم و نوای دلنشین دوستت دارم را از هر لبخندت میشنیدم
روزگار خوشی بود...ناراحتی معنا نداشت و تمام شادیم در تندیس عشقت خلاصه میشد
.در رویای طلایی حضورت به سر می بردم که ناگاه رویایم تبدیل به کابوس کوچت شد
چه سر نوشتی چه سرنوشتی
افسوس که خورشید زیبای آذرماه با غروبش تمام دل خوشیم را ربود...
دیگر از تمامی صداها بیزار شدم .... بعد از آن همه سیاهی بود و دلتنگی
دلتنگی نبودن بهترین دوست تمامی دورانهایم.... زندگی بی معنا و عشق مبدل به قاب عکس
زیبایت شد. زندگی جریان داشت و همچنان دلتنگت بودم
کم کم به باور حقیقت تلخ زندگی رسیده بودم که مسافری دیگر را با چشمانی بارانی بدرقه کردم
و حال برای دیدنت بی قرارم ، لمس دستا نتان را خواهانم
رویای شیرینم بودنت است و تمامی حسرتم کوچت ،سفری بی بازگشت
ولی نه من هرگز کوچت را باور نداشته و
                                                    چشم انتظارت میمانم!!!

گل پونه گل پونه
دلم از زندگی خونه
تو این دنیای وارونه
برام هرگوشه زندونه
برای مستی و ساقی
نمونده حرمتی باقی
تو هر کوچه برای عشق
مهیا مونده شلاقی
افسوس افسوس افسوس

گل پونه گل پونه
دلم از زندگی خونه
کسی جز تو نمی دونه
چقدر خوابم پریشونه

صفوف عاشقان
 پیوسته پیوسته
   ز مسلخ میروند
    آهسته آهسته

همش اعدام گلها
       پای گلدسته
      کبوترها همه از
              گمبدا خسته

تو این دنیای ویرونه
  نه گل مونده نه گلخونه
 سر دیوار هرخونه
      فقط جغد که می خونه
افسوس افسوس افسوس

گل پونه گل پونه
دلم از زندگی خونه
کسی جز تو نمی دونه
چقدر خوابم پریشونه

گل پونه مگه دنیای ما خوابه؟
نمی بینی مگه چشم خدا خوابه؟
      که با اسمش یکی از گرد راه اومد
خدا رو یاد کردو عشقو گردن زد

گل پونه گل پونه
اگه امروز دلم خونه
امیدم زنده می مونه
امیدم زنده می مونه
که دینا رو بلرزونه
فردا فردا فردا

گل پونه گل پونه
دلم از زندگی خونه
   تو این دنیای وارونه
    برام هرگوشه زندونه

گل پونه گل پونه

دلم از زندگی خونه

کسی جز تو نمی دونه

  چقدر خوابم پریشونه

رو به تو سجده می کنم دری به کعبه باز نیست

بس که طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست

به هر طرف نظر کنم نماز من نماز نیست

مرا به بند می کشی از این رهاترم کنی

زخم نمی زنی به من که مبتلاترم کنی

از همه توبه می کنم بلکه تو باورم کنی

قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد

تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد

عذاب می  کشم ولی عذاب من گناه نیست

وقتی شکنجه گر تویی شکنجه اشتباه نیست

قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد

تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد

عذاب می  کشم ولی عذاب من گناه نیست

        وقتی شکنجه گر تویی شکنجه اشتباه نیست

پروانه ، ای از عشق و ناكامی نشانه
ای یادگار عاشقی در این زمانه

در شعله می سوزد پرت پروا نداری
پروای جان در حسرت فردا نداری

سودا مكن جان در بهای آشنایی
دیگر ندارد آشنایی ها بهایی

پروانه ، این دلها دگر درد آشنا نیست
در بزم مستان هم ، دگر درد آشنا نیست

پروانه ، دیگر باده ها مستی ندارد
جز اشك حسرت ، ساغر هستی ندارد

پروا كن از آتش ، كه می سوزد پرت را
یكدم نسیمی می برد خاكسترت را

پروانه ، آن شمع امید شام تارت
آخر سحر گه می شود شمع مزارت

                                  هما میر افشار

"وقتی که شانه هایم در زیر بار حادثه می خواست بشکند...

یک لحظه از خیال پریشان من گذشت

بر شانه  های تو..."

" بر شانه های تو می شد اگر سری بگذارم.....

وین بغض درد را از تنگنای سینه بر آرم به های های"

به انتظار روز وصال دوباره.....که شانه هایت اندکی بکاهد

از بار غم های بزرگ نبودنت......

" آن جان پناه مهر شاید که می توانست

 از بار این مصیبت سنگین

آسوده ام کند..."