من پذیرفتم که عشق افسانه است     

این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم

با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتن من شاد باش از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنها تو از ما می روی

آرزو دارم ولی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را

تلخی برخوردهای سرد را

در شهر عشق قدم می زدم . گذرم افتاد به قبرستان عاشقان . خیلی تعجب کردم . پیش خودم گفتم :

در برابر خدا

سالـهـا پـیـروی مـذهـب رنـدان کــردم

تـا بـه فـتـویّ خـرد حـرص بـه زنـدان کـردم

من به سرمنزل عـنـقـا نه به خود بـردم راه

قطع ایـن مـرحـلـه با مـرغ سـُلـیـمـان کــردم

سـایـه‌ای بـر دل ریـشم فـکـن ای گـنـج روان

که من ایـن خانه به سـودای تـو ویـران کـردم

تـوبـه کردم که نـبـوسم لب ساقیّ و کـنـون

می‌گـزم لـب که چرا گـوش بـه نـادان کــردم

در "خلاف آمـدِ عادت" بـطـلـب کام که مـن

کسب جمعیّت از آن زلف پـریـشـان کـردم

نـقش مستـوری و مستی نه به دست من و تـوست

آنـچـه سـلـطـان ازل گـفـت بـکـن ، آن کــردم

دارم از لـطـف ازل جـنـّت فـردوس طـمــع

گـر چه دربـانی مـیـخـانـه فـراوان کــردم

ایـن که پـیـرانه سـرم صحبـت یـوسـُف بـنـواخت

اجـر صـبـری‌ست کـه در کـلـبـه‌ی احـزان کــردم

صـبـح خـیـزیّ و سلامت طـلـبی چون حـافـــظ

هر چـه کـردم همه از دولـت قــــــــــــرآن کـردم

گـر به دیـوان غـزل صـدر نشیـنـم چه عـجـب

سـالـهــــــــــا بـنـدگی صاحـب دیـوان کــردم

 تحلیل در ادامه مطلب

دوش مـی‌آمــد و رخـســاره بـر افـروخــتــه بـــود

تـا کـجــا بـاز دل غـمـــــزده‌ای سـوخــتــه بــــــود

رسـم عـاشـق‌کُـشی و شیــوه‌ی شـهـر‌آشـوبی

جـامــه‌ای بـود کـه بـر قـامـت او دوخـتـه بــــــــود

جـان عـشّـاق سـپـنـد رخ خــود مـی‌دانـســــــت

و آتــش چـهــره بـدین کـار بـرافـروخــتــه بـــــــود

گـرچـه می‌گـفـت که زارت بـکُـشـم ، می‌دیــــدم

کـه نـهـانـش نـظـری بـا مـن دلـسـوخــتــه بــــود

کـفـر زلـفـش ره دیـن مـــی‌زد و آن سـنـگـیـن دل

در پـی‌اش مـشـعـلـی از چـهـره بـرافـروخـتـه بـود

دل بـسی خـون بـه کـف آورد ولـی دیـده بـریـخت

الله الله کـه تـلـف کـرد و کـه انــدوخــتــه بـــود !!!

یـار مـفـروش بـه دنـیـا کـه بـسـی ســـــود نـکـرد

آن کـه یـوسُـف بــه زرِ نـاســره بـفــــروخـتـه بــود

گفت و خوش گفت ؛ بـرو خرقـه بـسوزان حـافـظ

یـا رب ایـن قـلـب شـنـاسی ز کـه آمـوخـتـه بـــود

                                                   تحلیل در ادامه مطلب

زنـدگـی بـال و پـری دارد،

                      بـا وسـعت مـرگ.

پـَرِشـی دارد،

              بـه انـدازه عـشق.

زنـدگـی چـيزی نـيسـت

                  كـه لـب طـاقـچه عـادت

                                 از يـاد مـن و تـو بـرود.

زنـدگــی حـس غـريــبی اسـت كـه يــك  مـرغ مـهاجر دارد.

بی تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم                                            

همه تن، چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در نهانخانه ی جانم یادِ تو درخشید

باغِ صد خاطره خندید

عطرصد خاطره پیچید

  یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

    پرگشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم

           ساعتی برلب آن جوی نشستیم

   تو همه رازِ جهان ریخته در جشمِ سیاهت

   من همه محو تماشای نگاهت

                    آسمان صاف و شب آرام

                    بخت خندان و زمان رام

                    خوشه ی ماه فروریخته در آب

                    شاخه ها دست برآورده به مهتاب

                    شب و صحرا و گل و سنگ

                    همه دل داده به آواز شباهنگ...

    یادم آید : تو به من گفتی :

    «از این عشق حذر کن!

    لحظه ای چند بر این آب نظر کن،

    آب، آیینه ی عشق گذران است

    تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

    باش فردا، که دلت با دگران است.

    تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!»

  با تو گفتم:

  «حذر عشق ؟ حذر از عشق ؟ - ندانم

  سفر از پیش تو ؟  هرگز نتوانم ،

  نتوانم !

  روز اول که دل من به تمنای تو پر زد،

  چون کبوتر، لبِ بامِ تو نشستم ،

  تو به من سنگ زدی ، من نه رمیدم، نه گسستم»

     باز گفتم که : « تو صیادی و من آهوی دشتم

     تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم

     حذر از عشق ندانم

     سفر از پیش تو هرگز نتوانم، نتوانم....!

        اشکی از شاخه فروریخت

        مرغ شب ، ناله ی تلخی زد و بگریخت!

                                     اشک در چشم تو لرزید،

                                     ماه بر عشق ِ تو خندید!

                             یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم.

                             پای در دامن اندوه کشیدم،

                             نگسستم ، نرمیدم،

    رفت در ظلمت غم، آن شب و شبهای دگر هم،

    نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم ،

    نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم !

                    بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!

تا که بودیم نبودیم کسی

کشت ما را غم بی هم نفسی

تا که رفتیم همه یار شدند

خفته بودند  همه بیدار شدند

قدر ان جام بدانیم چو هست

نه در آن وقت که افتادوشکست

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم ؟


شب از هجوم خیالت نمیبرد خوابم

تو چیستی که من از موج هرتبسم تو

بسان قایق سرگشته روی گردابم

تو در کدام سحر بر کدام اسب سپید؟

تو را کدام خدا؟

تو از کدام جهان؟

تو در کدام کرانه تو از کدام صدف؟

تو در کدام چمن همره کدام نسیم؟

تو از کدام سبو؟

من از کجا سر راه توآمدم ناگاه؟

چه کرد با دل من ان نگاه شیرین..آه

مدام پیش نگاهی مدام پیش نگاه

کدام نشاه دویده است از تو در تن من ؟

که ذره های وجودم تو را که میبینند

به رقص می آیند

سرود می خوانند

چه آرزوی محالی است زیستن با تو

مرا همین بگذارند یک سخن با تو

به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر

به من بگو برو در دهان شیر بمیر

بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف

ستاره ها راازآسمان بیاربه زیر

ترا به هرچه تو گوئی به دوستی سوگند

هرآنچه خواهی از من بخواه صبر مخواه

که صبر راه درازی به مرگ پیوسته ست

تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه

تو دوردست امیدی و پای من خسته ست

همه وجود تو مهراست و جان من محروم

       چراغ چشم تو سبز است و راه من بسته ست

نمی گیره کسی جز غم سراغ خانه ما را * به زحمت جغد پیدا می کند کاشانه ما را

از آن شادم که می آید غمت هر شب به بالینم
چه سازم گر غمت هم گم کند ویرانه ما را

چه غم گر جـام ناکامان تهی ماند از می شادی

                                                      که خــون دیـــــده و دل  پر کند پیمانه ی ما را

به شوخی می کند آن شوخ با زلف سیه بازی